‘Te laat geboren’ is het predicaat dat de Britse blueszanger en slide-gitarist Ian Siegal nogal eens krijgt opgestempeld. Met zijn rauwe strot en energieke rhythm ‘n’ blues had hij zich immers beslist thuis gevoeld tussen Britse jaren zestigbands als Them en The Animals. Tegelijk is het goed dat hij er is, in een tijd waarin blanke blues wordt gedomineerd door grauwe gitaaronanisten. Ook op dit album gaat Siegal terug naar het, nimmer van humor en seksuele opschepperij gespeende werk van songwriter Willie Dixon, in uitvoeringen van rasentertainers als Howlin’ Wolf en Muddy Waters. Hij doet dit met veel overtuiging zodat het nergens naar epigonisme of nostalgie neigt. Swagger klinkt eerder fris in een dertiental zompige, op puntige slidegitaar-licks gebaseerde rhythm ‘n’ bluesstampers. Siegal meent wat hij gromt en brult, met een stem die zich ergens tussen die van Dr. John en Van Morisson bevindt. Een aangenaam puristisch album van een begenadigde bluesman. (MR)