Net als Neil Armstrong is Kid Cudi, nadat hij de Man On The Moon (2009) was, een van de sterren van zijn tijd. Zijn officiële debuut was redelijk succesvol. Daarnaast scoorde hij, samen met dj David Guetta een grote hit (Memories). Waar het op Man On The Moon draaide om openbaringen van een eenzame, licht-depressieve, melancholische romanticus, daar komt Cudi op Vol.2 over als een duistere, bipolaire, psychotische narcist. Wellicht heeft hij het afgelegd tegen zijn innerlijke demonen, die hij zo moedig bevocht op zijn eerste cd. De chemie die de rapper had met producer Emile Haynie beviel hem blijkbaar heel goed, want de beatmaker is weer verantwoordelijk voor het overgrote deel van de tracks. Qua niveau haalt dit tweede album helaas niet het niveau van zijn debuut. In de holle producties van Emile weergalmen de hersenspinsels van Cudi, die meer angstaanjagend dan authentiek muzikaal klinken. Aan de gedachtekronkels van deze new-age rapper valt geen touw vast te knopen. Onbevangen en/of onbegrepen? Interessant is het zeker! (GL)