Het zevende album van Graham Coxon mag gerust een 'career move' heten. Jarenlang was hij het indie-geweten van (het inmiddels heropgerichte) Blur en ook zijn solowerk getuigde veelal van een voorliefde voor roodbloedige punk en indierock. The Spinning Top doet nu aan als een studie van psychedelische, akoestische folk uit de vroege jaren zeventig. Bert Jansch, John Martyn en Nick Drake zijn de namen die daarbij te binnen schieten. Wanneer Coxon zich zelfs een Syd Barrett accent aanmeet en iets van diens authentieke waanzin lijkt te willen reproduceren in bijvoorbeeld Caspian Sea, begint deze, toch zeer serieus bedoelde plaat, enigszins op de lachspieren te werken. Zelfs de door hem ingehuurde, legendarische contrabassist Danny Thompson (die jarenlang de side-man was van John Martyn maar ook speelde met Nick Drake) moet zich af en toe achter de oren hebben gekrabd over zoveel nostalgische geestdrift. Het is allemaal meer dan kundig gedaan maar de ziel van de originelen weet de gezichtloze Coxon nimmer te benaderen. (MR)