Rond 1973 hield alleen Keith Richards de New Yorkse zanger en songwriter Lou Reed nog van een eerste plaats in de ranglijst van ‘popartiesten die waarschijnlijk als eerste dood zouden gaan’. Zelf hield Reed deze dubieuze status in stand door onder andere Berlin te maken, een bombastisch conceptalbum dat tegen het decor van decadent Berlijn, een totale, door drugs en hedonisme gevoede gevoelsarmoede uitdrukt ten opzichte van vooral liefde. Een belangrijke rol bij de moeizame wording van het album speelde producer Bob Ezrin die zijn eigen kinderen zou hebben opgesloten om hun gehuil op te nemen in het nummer The Kids, en na voltooiing een zenuwinzinking kreeg. Reed maakte vervolgens jarenlang Ezrin niets dan verwijten over dat kindergejammer en de naar zijn zin veel te orkestrale arrangementen. Drieëndertig jaar later voerde deze inmiddels vitale zestiger het gehele album, compleet met kindergejammer, alsnog uit in onder andere het Concertgebouw in Amsterdam. Beeldend kunstenaar/filmregisseur Julian Schnabel filmde een uitvoering in New York. Het werd een stemmige weerslag van repertoire dat de tand des tijds moeiteloos heeft doorstaan en zelfs muzikaal en inhoudelijk nog steeds grote indruk weet te maken. (MR)