Halverwege 2006 wist het Australische Wolfmother met hun naamloze debuutplaat de pompeuze jaren zeventig hardrock weer volledig salonfähig te maken. Dat had alles te maken met de overtuiging en energie waarmee het toenmalige trio hun loodzware riffs, de uitgesponnen jamstukken en krijsende zang neerzette alsof zij het zelf hadden uitgevonden. Inmiddels stapte tweederde van de groep op en vond zanger/gitarist Andrew Stockdale drie nieuwe leden om dit tweede ei te leggen. Kosmisch wordt het daarbij nergens, daarvoor is Cosmic Egg iets teveel een zoekplaatje voor jaren-zeventig-kenners geworden. Iedere riff en zangmelodie roept wel een herinnering op; aan Led Zeppelin, Mountain en zelfs de Beatles, zoals in de van Dear Prudence geleende riff van In The Morning. In tegenstelling tot op het stoere debuutalbum, durft Stockdale hierin (maar ook in de midtempo ballad Far Away) voor het eerst een zachtgekookt eitje te zijn. Wolfmother is breder gaan klinken maar heeft daarmee aan urgentie ingeboet. Wat rest is een lekkere retroplaat. (MR)