In het Canadese rootswereldje geldt Melissa McClelland sinds jaar en dag als een veelbelovende naam. Ze zong in het achtergrondkoor van landgenote Sarah McLachlan en leverde daarnaast ettelijke soloalbums af, in nauwe samenwerking met haar man Luke Doucet. Ook Victoria Day, haar vierde plaat, maakte ze samen met haar echtgenoot en zo te horen voelen ze elkaar feilloos aan. Op deze plaat hebben ze hun stijl, een mix van blues, jazz, rockabilly en americana, geperfectioneerd. Naast een fraaie stem en dito uiterlijk beschikt McClelland over iets nog veel belangrijkers: het talent haar eigen songs te schrijven, liedjes die stuk voor stuk verleidelijke melodieën, intelligente teksten en tijdloze orkestarrangementen hebben. Als het te gerieflijk wordt, zorgt een messcherpe gitaarsolo (God Loves Me) voor een welkom rafelrandje. Ergens tussen Norah Jones en Tom Waits in heeft McClelland haar eigen plekje gevonden, en daar is het goed toeven. (MS)