De Britse choreograaf Frederick Ashton maakte het ballet Ondine speciaal voor sterdanseres Margot Fonteyn. Het verhaal gaat over de liefde tussen een jongeman en een waternimf. Hij huwt haar, maar verraadt hun liefde door uiteindelijk nogmaals te trouwen met een gewone sterveling. Ashton creëerde Ondine geheel in de stijl van het negentiende-eeuwse romantische ballet met sprookjesachtige gothic revival decors. Maar omdat hij toch enigszins vernieuwing nastreefde, vroeg hij de moderne componist Hans Werner Henze om de muziek te componeren. De complexe muziek vol dissonanten botst echter met de idealen van het genre. Daar waar het verhaal tragisch en bedreigend wordt (zoals in de tweede akte), werkt de muziek goed. Maar in een divertissement van dansende clowns werkt het allemaal bevreemdend: het divertissement ‘diverteert’ niet. Misschien dat daarom de bedreigende figuur van Tirrenio, hier wervelend gedanst door Ricardo Cervera, nog het best uit de verf komt. Miyako Yoshida heeft het figuur van een nimf, maar komt met haar vrolijke lach en valse wimpers (dat heb je met close-ups) in de eerste akte als een barbiepop over. De overige aktes zijn beter. (CP)