Deze compilatie zou het product van een werkgroep voor homostudies kunnen zijn. Zo verwijst het booklet naar de ‘founding father’ van de Amerikaanse muziek, Charles Ives, die tegenstanders tot vervelens toe als ‘sissies’ aanduidde. Voeg daar de veroordeling van Henry Cowell wegens ‘morals charge’ aan toe, en je hebt al twee standaardingrediënten waarmee de ‘Gay and Lesbian Studies’ de Amerikaanse muziekgeschiedenis in kaart brengen. Soms wordt die geschiedenis zo voorgesteld, alsof die afschuwelijke experimentele muziek een uitvinding van hetero’s is (Ives, Schönberg, Babbitt, Carter), terwijl homo’s zo verstandig zijn om zich tot tonale klanken te beperken (Barber, Copland, Cowell, Bernstein). Conclusie: het zijn de homo’s die Amerika haar ‘sound’ hebben gegeven, want naar die avant-gardistische rotzooi luistert toch niemand meer. Helaas bevestigt men met dit soort politiek correcte observaties wat men wil bestrijden: namelijk dat Amerikanen een homo liever zien als entertainer dan als kandidaat voor het presidentschap. Interessanter is de vraag met welke muzikale en artistieke codes homocomponisten en -musici vanuit hun isolement hebben gecommuniceerd en netwerken hebben opgebouwd. Het artikel van Brett & Wood voor Grove Music Online bevat een indrukwekkende opsomming van zulke codes (hun concept voor dit artikel is overigens vrij op internet toegankelijk). Na kennismaking met dit overzicht ga je toch anders luisteren naar het pathos van Barbers Adagio, de ‘pure and absolute style’ van Coplands Quiet City, het gefnuikte neoclassicisme van Cowells Hymn and Fuguing Tune no.10. (HJ)