Hoe productief Sufjan Stevens ook was sinds Illinois (2005), een echte opvolger vloeide er niet uit zijn pen. Na een aantal cd’s gevuld met restmateriaal, kerstliedjes en soundtracks is daar dan eindelijk The Age Of Adz. Ondanks dat de hoes enkel gevuld is met mysterieuze tekeningen van de Amerikaanse kunstenaar Royal Robertson en dus vragen oproept, is er dit keer geen sprake van een conceptalbum. Wel is het album volledig concessieloos. Stevens had zonder moeite verder kunnen gaan met de bloemrijke en georkestreerde stijl van Illinois, maar zo zit hij niet in elkaar. The Age Of Adz is gestoeld op elektronica en productionele foefjes. Het is een prachtig gegeven dat Stevens eigen baas is en dat hij met zijn succesvolle label (Ashtmatic Kitty Records) genoeg geld verdient om totale artistieke vrijheid te hebben. Dit kan echter ook hevig op de zenuwen werken. Het grote probleem is dat Stevens vergeet dat hij zelf misschien geen grenzen heeft, maar dat de luisteraar die wel kan hebben. Het tweede nummer Too Much is wat dat betreft tekenend voor de hele cd: beats, opzwellende synths, koren, blazersecties, glissando fluiten, drumsamples en dat alles 6 minuten lang. Too Much inderdaad. (JE)