Zonder Ray Davies had de britpop er vandaag de dag beslist anders uitgezien. Met zijn band The Kinks was deze Londenaar immers een van de eersten die in de jaren zestig de Amerikaans georiënteerde rhythm & blues begon los te laten en invloeden begon toe te passen uit vaudeville en ballroom muziek. Daarbij begon hij ook met veel ironie over typisch Engelse zaken (zoals de Victoriaanse erfenis) te zingen. De naam Kinks staat daarmee nog steeds uiterst cool in de biografie van iedere hedendaagse britpop band. Op zijn beurt lijkt Davies goed geluisterd te hebben naar zijn volgelingen op Working Man’s Café en laat hij vooral stevige gitaren klinken in een twaalftal puntige songs. De leidraad van zijn songs blijven zijn, lui-ironisch gezongen teksten. Deze zitten vol angels, maatschappijkritiek en scherpe observaties en dat vraagt nu eenmaal om pittige ondersteuning. Tegelijk bewijst Davies hiermee, in tegenstelling tot veel van zijn generatiegenoten, nog steeds op scherp te staan. (MR)