Met zijn eerste drie symfonieën werd Bruckner bekend als ‘Wagneriaans symfonicus’, tot grote irritatie van de anti-Wagner lobby. Zo schreef Eduard Hanslick in 1877 over de première van Bruckners Derde Symfonie: ‘Een visioen van hoe Beethovens Negende aanpapt met Wagners Walküren om vervolgens door paardenhoeven vertrapt te worden... Dat deel van het publiek dat het tot het einde toe volhield troostte de componist voor de vlucht van de anderen.’ Ruimt 3 jaar later, op 20 februari 1881, had de Vierde Symfonie meer succes. De symfonie kreeg niet voor niets de bijnaam ‘romantisch’: Bruckner suggereerde in zijn programma een sprookjesachtige wereld met middeleeuwse steden, kastelen, ridders, een jacht en een volksfeest. Over de finale van deze uitvoering schreef Richard Osborne (hij droeg opmerkelijk genoeg ook bij aan het booklet) in de Gramophone: ‘...as Rattle’s performance proves, a broad pulse works wonders when realised in playing which is as trenchant, stirring and inwardly alive as this.’ Over de opnamekwaliteit is Osborne minder enthousiast: ‘The days when craftsmen-conductors did the balances and radio engineers took the results off air with uncomplicated good sense seem long gone.’ (HJ)