De Londense band Mumford & Sons grijpt duidelijk terug op de folkrock van de jaren zestig. En net als in die jaren lijkt er een vruchtbare kruisbestuiving te ontstaan tussen de twee Angelsaksische scenes aan weerszijden van de Atlantische oceaan. Of is het toeval dat de passie en overgave waarmee de akoestische songs worden uitgevoerd doen denken aan het Canadese Arcade Fire ? Of dat hun kamerbrede koorzang duidelijke raakvlakken heeft met die van Amerikaanse bands als Fleet Foxes en Bon Iver ? Tegelijk ademen de liedjes van Mumford & Sons een duidelijk Keltische sfeer, benadrukt door de Victoriaanse jasjes waarin de bandleden zich graag hullen. Door de sfeer van typisch Britse folk te combineren met de energie van indierock ontstond een onweerstaanbaar geluid. Het is dan ook niet zo vreemd dat dit debuut wereldwijd juichend is ontvangen. Een jaar later wordt het opnieuw uitgebracht, aangevuld met een live-cd die werd opgenomen door de Belgische radiozender Studio Brussel. (MS)