Op zijn laatste baanbrekende album Time Out Of Mind (1997) was Bob Dylan misschien wel de eerste in de jaren zestig gewortelde artiest die het durfde te hebben over ouder worden. Toenemende gebreken, desillusie en de dichterbij komende dood waren tot dan taboes binnen de pop en rockmuziek en zul je nog steeds niet tegenkomen bij (de eeuwige jeugd veinzende) tijdgenoten als The Rolling Stones en Paul McCartney . Nadat Dylan hiermee leek te hebben afgerekend keerde hij, bijna verschoond, terug naar zijn jeugd met albums waarin blues, vroege rock ‘n’ roll en Tin Pan Alley muziek doorklinken. Zo citeert hij in Together Through Life bluescomponist Willie Dixon muzikaal in Beyond Here Lies Nothing (Who’s Been Talkin’) en My Wife’s Hometown (I Just Want To Make Love To You). Geholpen door het melancholieke accordeonspel van David Hildago (Los Lobos) en de mandoline van Mike Campbell , klinken er ook voorzichtige texmex-invloeden door. Maar met zijn bijna onaards gorgelende en raspende stem en primaire, mokkende en illusieloze teksten houdt de bijna zeventigjarige Dylan de sfeer vooral donker. Opnieuw een plaat vol waardige oude mannenmuziek. (MR)