Het vierde album van Tunng moest een groots geluid krijgen, aldus bandlid Mike Lindsay in een interview. Zo’n opmerking wekt vrijwel meteen interesse, omdat de folktronicaformatie op eerdere albums juist grossierde in kleine, haast verstopte geluidjes. Fans van het eerste uur kunnen hun hart ophalen: And Then We Saw Land heeft gewoon dezelfde kenmerken als zijn voorgangers. De plaat vindt zijn basis in akoestische luisterliedjes die opgeluisterd zijn met elektronische foefjes. De productie staat nooit stil en aandachtig luisteren levert heel veel ontdekkingen op. Hier en daar is de sound meer gelaagd dan voorheen, met bijvoorbeeld een koor of spetterende solo. Maar in vergelijking met de ‘wall of sound’ van Phil Spector, of een gemiddelde shoegazeband, blijft het kleinschalige muziek. Lindsay verwoordt het zelf het best: ‘We wanted a BIG sounding record and I think it is in Tunng terms.’(JE)