Bands die het in aanleg moeten hebben van jeugdige branie krijgen het met het verstrijken van de jaren onvermijdelijk moeilijk. Supergrass, dat in 1995 debuteerde met het aanstekelijke poppunkalbum I Should Coco, is geen uitzondering. Na het voorbijgaan van de Britpoprage eind jaren negentig, waarin de band floreerde, werd het links en rechts voorbijgestreefd door nieuwkomers. Een solide live reputatie voorkwam dat de band helemaal ten onder ging maar de platen vonden steeds minder aftrek. Met een gemiddelde leeftijd van amper dertig jaar oud behoort Supergrass inmiddels tot de gelouterde veteranen. Een dappere poging om het bandgeluid te verdiepen op Road To Rouen (2005), een meer introverte rouwplaat over het verlies van de moeder van zanger Gaz, werd door de fanschare lauw ontvangen. De opvolger Diamond Hoo Ha is duidelijk een reactie daarop, en komt behoorlijk energiek over. Wat opbreekt zijn de matige songs, die niet kunnen tippen aan de beste singles van de groep uit het verleden. (MS)