Het Concertgebouworkest lijkt met zijn vertolkingen van het klassiek symfonische repertoire vooral op het verleden gericht te zijn. En dat terwijl het orkest in de tijd van Mengelberg regelmatig een lans brak voor het nieuwste van het nieuwste: Mahler en Strauss. Op deze sacd tracht het orkest opnieuw haar horizon te verbreden aan de hand van vier hedendaagse orkestwerken. Vooral de beide stukken van Colin Matthews en Detlev Glanert leveren schitterende avonturen op. In het beestachtige rumoer van Glanerts Theatrum Bestiarum wordt zelfs het imposante concertgebouworgel uit zijn lethargie gewekt. Het begin van Matthews’ Turning Point biedt al net zo’n orkestraal pandemonium. Het viel de componist overigens niet mee om aan dit spektakel nog iets toe te voegen. Alleen met een totale wending – een ‘turning point’ – kon hij zijn ‘writers block’ overwinnen. Vandaar dat dit wilde stuk uiteindelijk met een soort trage grandeur eindigt. (HJ)