Schönbergs muziek is moeilijk toegankelijk, het is niet anders. Van zijn vier strijkkwartetten zijn het Derde en Vierde Strijkkwartet (respectievelijk 1927 en 1936) nog het meest classicistisch, maar daar wordt de muziek niet genoeglijker van. Bepaalde themagroepen zijn nog wel globaal op het gehoor herkenbaar. Afzonderlijke thema's zijn er echter niet, omdat alles voortdurend getransformeerd wordt. De twaalftoonstechniek vormt uiteraard de achterliggende motor, maar dit is uiteraard geen doel in zichzelf. De leden van het Kolisch Kwartet meenden ooit dat ze de componist op een fout hadden betrapt, omdat een bepaalde noot in het Derde Kwartet niet overeenkwam met de reeks. Schönberg reageerde echter boos met: ‘Als ik een fis hoor dan schrijf ik een fis, hoor ik een f dan schrijf ik een f’. Het booklet citeert uitvoerig uit Schönbergs toelichting voor een in Los Angeles gemaakte privé opname uit 1936. Fred Sherry, de cellist van het onderhavige kwartet, voegde daar eigen commentaar aan toe. Curieus genoeg associeerde Schönberg het openingsdeel van Kwartet nr.3 met het gruwelsprookje Das Gespensterschiff. De opstandige bemanning van dit spookschip 'bevestigde' de kapitein aan de mast met behulp van een nagel door het voorhoofd (zie het plaatje op het booklet). Het Adagio is een dubbele variatiereeks, waarbij de beide themagroepen elkaar zo om de tien maten afwisselen. Fred Sherry vindt dit deel van een grote schoonheid: 'It reminds [me] of the Andante of Mozart's Divertimento K.563, with its variations within variations.' Overbodig om te zeggen dat ook deze Naxos uitgave onder supervisie van Robert Craft – Stravinksi's assistent – tot stand kwam. (HJ)