De Australische singer/songwriter Nick Cave werd bij een groter publiek vooral bekend met bitterzoete ballades als Where The Wild Roses Grow en Into My Arms en met stemmige albums als The Boatman’s Call (1997) en Nocturama (2003). Toch schiet hij op zijn meeste albums minstens wel een keer uit zijn slof, zoals met het manische Baby, I’m On Fire van laatstgenoemd album. Bij zijn nieuwe band Grinderman – aangevuld met multi-instrumentalist Warren Ellis en de ritmesectie van The Bad Seeds – is dit omgedraaid en voert ruige en zwaar overstuurde, abstracte rock de boventoon, aangevuld met een sporadisch rustig nummer. Hiermee grijpt Cave terug naar zijn vroege albums maar vooral ook naar de primaire trashrock van zijn eerste band The Birthday Party. Maar Grinderman klinkt wel meer doordacht en zelfs grappiger. Zo beklaagt Cave zich in No Pussy Blues dat hij met het toenemen van de leeftijd nog maar moeizaam meisjes van zijn keuze tussen de lakens weet te krijgen, waarmee Grinderman ook een beetje een midlifecrisisplaat lijkt te zijn. (MR)