Alfred Schnittke (1934-1998) wilde in zijn muziek de kloof dichten tussen zogenaamde ‘hoge’ en ‘lage’ muziek. Zodoende komen beide muzieksoorten naast elkaar voor als verschillende kanten van dezelfde zaak. Dit procedé is de geschiedenisboeken ingegaan als het polystilisme. In Schnittkes Concerto grosso nr.1 (1977) gaan niet alleen de solisten en het orkest een dialoog aan met elkaar(zoals het een barok concerto grosso betaamt), maar ook het muzikale materiaal. Zo passeren in een bonte stoet muzikale avant-garde, tekenfilmmuziek, Sovjet smartlappen, onvervalste Corelli en een zwaarmoedige tango de revue. Oorspronkelijk componeerde Schnittke het werk voor twee violen en orkest. Op verzoek van hoboïst Viacheslav Lupachev werkte hij het stuk in 1988 om voor fluit en hobo en in deze versie klinkt het nu voor het eerst op cd. Schnittkes Negende Symfonie (1997), net als bij Beethoven, Schubert, Bruckner en Mahler zijn laatste, is van een geheel andere orde: soberder, strenger, maar ook meer eensluidend. Alexander Raskatov destilleerde uit Schnittkes onleesbare manuscripten deze speelbare versie, die hier voortreffelijk wordt uitgevoerd door het Cape Philharmonic Orchestra. (JWvR)