Hoge verwachtingen zijn vaak funest voor een plaat. Als het schijfje na veel voorpret eenmaal in de speler zit kan het vaak alleen nog maar tegenvallen. Ook het derde album van de New Yorkse indieband Grizzly Bear werd lang vóór het verschijnen al in veel (online) media gebombardeerd tot plaat van het jaar. Des te bijzonder is het dan dat het gebodene met gemak opweegt tegen de loftuitingen in de pers. Op Veckatimest komen twee interessante ontwikkelingen van de laatste jaren samen: de opkomst van freakfolk en de herwaardering van (het experimentele werk van) The Beach Boys, Crosby Stills Nash & Young en (de vroege) Fleetwood Mac. Nee, gemakkelijke liedjes maakt Grizzly Bear niet. De luisteraar moet voorbereid zijn op de nodige onverwachte wendingen en tempowisselingen. Maar gelukkig hebben de hoge ambities niet geleid tot een onverteerbaar album. Veel liedjes zijn voorzien van sterke melodieën en prachtige koortjes. Het is de unieke combinatie van akoestische en experimentele geluiden die het album definitief zijn meerwaarde geeft. (MS)