Maar liefst drie weken hadden The White Stripes nodig voor hun zesde langspeler Icky Thump, twee keer zo veel als de voorganger Get Behind Me Satan. Jack en Meg hebben dit keer de tijd genomen, misschien om de lichte teleurstelling van die vorige cd – de experimenten op de marimba vielen niet bij iedereen in de smaak – eens goed te laten verdwijnen. En dat is ze ook gelukt. Icky Thumb is weer een maniakale plaat, op het eerste gehoor even simpel als chaotisch. Jacks freakende uitbarstingen op zijn gitaar en het recht voor zijn raap drumwerk van Meg krijgen dit keer ondersteuning van o.a. een doedelzak, een synthesizer uit het jaar nul en een mariachi-orkestje. De stampende en scheurende bluesrock-uitbarstingen worden onderbroken door het folkachtige Prickly Thorn, But Sweetly Worn – een eerbetoon aan hun Schotse voorouders –, het licht psychedelische St. Andrew en de ballad A Martyr For My Love For You. Maar het is vooral keihard rauzen wat The White Stripes hier doen, en dat doen ze op bijzonder prettige wijze. (IV)