Wat de componisten Matthijs Vermeulen (1888-1967) en Jan Ingenhoven (1876-1951) met elkaar verbond was hun liefde voor Debussy en de oude Nederlandse polyfonisten. Op basis van deze twee inspiratiebronnen probeerden ze de Nederlandse muziek aan het begin van de twintigste eeuw van een hernieuwde identiteit te voorzien. Ondanks dit gezamenlijk streven, zijn de muzikale klankwerelden zeer verschillend. De hier gespeelde twee cellosonates van Ingenhoven zijn doortrokken van een grote sereniteit. Het rijk genuanceerde spel van kleurbrekingen roept associaties op met Debussy, waarbij de gelijktijdig voortvloeiende stemmen als individuele klanklagen subtiel over elkaar heen worden gelegd. Dit verzelfstandigen van de muzikale stemmen vinden we ook terug bij Vermeulen. Maar, anders dan bij Ingenhoven geven Vermeulens melodieën uitdrukking aan van een vurige hartstocht, intense vreugde en optimisme. Dit horen we vooral terug in Vermeulens Tweede Cellosonate (1938) die, in ieder geval volgens pianist Frans van Ruth, tot de grote cellosonates sinds Debussy behoort. Samen met celliste Doris Hochscheid geeft hij een voortreffelijke lezing van dit weinig uitgevoerde repertoire. Dit derde deel in de serie Dutch Dutch Sonatas vormt dan ook wederom een hartstochtelijk pleidooi voor de muzikale parels uit de Nederlandse celloliteratuur. (JWvR)