Een beetje een vaag clubje, dit Tame Impala. Afkomstig uit Australië vernoemde het trio zich naar een soort antilope dat vooral voorkomt in Afrika. Muzikaal spelen ze vooral leentjebuur bij de pop van de late jaren zestig. Bij het b-kantje Rain van de Beatles bijvoorbeeld, of (op de mindere momenten) bij het psychedelische werk van de vroege Status Quo . Lang niet gehoord, zo’n phaser-effect op een gitaar. Al moet worden aangevoerd dat de groep rond zanger/gitarist Kevin Parker een stuk verder gaat bij het manipuleren van hun geluid. Het brakke gitaargeluid van Desire Be Desire Go bijvoorbeeld is een sensatie voor de oren. Op andere momenten buitelen de verschillende delays van de drums over elkaar heen, waardoor een dansbare, druggy sound ontstaat. Een soort analoge vorm van dance, verwant aan freakbands als Holy Fuck en Caribou maar dan met echte liedjes. Mooi gedaan, nu maar afwachten of en wanneer Tame Impala een werkelijk eigen geluid ontwikkelt. (MS)