Wat volksmuziek was voor Béla Bartók en vogelzang voor Olivier Messiaen, dat is het gesproken woord voor de Oostenrijkste componist Peter Ablinger (1959). Maar anders dan bij Bartók en Messiaen integreert Ablinger de menselijke spraak niet in een groter geheel, maar is hij op zoek naar een analogie tussen gesproken tekst en muziek. In Voices and Piano klinken stemmen van sterk uiteenlopende beroemdheden zoals Bertolt Brecht, Mao Tse-Tung en Moeder Theresa. Het gaat hier niet meer om de inhoud van de tekst, maar louter om het karakter van de stem en de klank van de taal, waarbij de pianopartij een klinkende analyse is van het stemgeluid. Dictie en toonhoogte, elke nuance horen we terug in de piano, soms tot lachen en kuchen toe. Stem (via speaker) en piano (live bespeeld) worden over elkaar heen gelegd en samengevoegd tot een onlosmakelijk geheel. Hiermee is Voices and Piano een boeiend voorbeeld van Ablingers esthetiek: ‘It is not what is different that counts but what is the same; that is where the One can occur’. De cyclus is opgedragen aan pianist Nicolas Hodges, die het hier ook uitvoert. (JWvR)