Er zijn globaal drie redenen waarom men in vroeger tijden aan het arrangeren sloeg. De eerste reden had te maken met recycling; denk aan Bachs Leipziger klavecimbelconcerten. De tweede reden had te maken met promotie; denk aan Liszts 'kleinschalige' piano- en orgelbewerkingen van orkestmuziek, liederen en opera. De derde reden had te maken met hebzucht. Dit laatste geldt voor pianist Dejan Lazić, die Brahms' Vioolconcert zo mooi vond dat hij het helemaal zelf wilde spelen. Zes jaar werkte hij aan het arrangement, daarbij een voorbeeld nemend aan Beethovens bewerking van diens Vioolconcert (op verzoek van de pianist Clementi). Goed, maar Beethoven maakte deze pianoversie tenminste zelf. De vraag luidt dan ook: haalt Lazićs huisvlijt het niveau van Brahms? Grotendeels wel. Lazić heeft de textuur van Brahms' pianostijl goed getroffen, en dat is een knappe prestatie. Problematisch is wel de cadens bij het eerste deel, die we meestal horen in de versie van Joachim. Deze cadens was simpelweg te violistisch, vandaar dat Lazić hier met iets van eigen fabricaat komt. Slecht is deze cadens zeker niet, maar, maar het niveau van Brahms wordt hier toch niet gehaald. Dit doet overigens niets af aan de rest van deze cd, die lovend werd besproken in Gramophone. (HJ)