Feitelijk is Mahlers Vierde hetzelfde als de Tweede, maar dan aan kinderen uitgelegd. Beide symfonieën eindigen met een hemels visioen. Bij de Tweede gaat het om een overweldigende Apocalyps. Bij de Vierde zingt de sopraan van een hemels Luilekkerland, met het soort sardonische grollen waar kinderen dol op zijn. De Vierde Symfonie is Mahlers meest ‘klassieke’ symfonie, althans qua vormgeving. Het is ook diens meest toegankelijke symfonie, maar dat is niet de enige reden waarom iedereen dit werk zou moeten kennen. Het is juist de transparante, gewichtloze klank waardoor deze muziek tot het beste van begin vorige eeuw kan worden gerekend: ‘Kein Musik ist ja nicht auf Erden, die unsrer verglichen kan werden’. Op 7 november 2006 keerde Bernard Haitink terug naar zijn oude stek aan de Van Baerlestraat om de symfonie te dirigeren. ‘Een lichte, gouden, hemelse gloed kenmerkt de geacheveerde uitvoering van de Vierde, voor Haitink een ode aan de vreugde en de muziek’, aldus Kasper Jansen in de NRC. (HJ)