John Lennon wilde eind jaren zestig geen Beatle meer zijn maar 'John en Yoko'. Yoko Ono was toen al een gerespecteerd beeldend kunstenaar die binnen de Fluxus-beweging experimenteerde met muziek waarin zij krijste en jankte als een op drift geraakte sirene. Nu mocht zij ineens 's werelds meest geliefde popster tot haar begeleider rekenen. De popwereld gruwde er aanvankelijk van maar acts als The Flaming Lips, Sonic Youth en Peaches gaven haar later een pionierstitel binnen de avantgarde-rock. Between My Head And The Sky betekent de terugkeer van de Plastic Ono Band, ditmaal onder leiding van zoonlief Sean Lennon. Hij laat zijn moeder vooral zingen en declameren op milde dancebeats en sferisch snorrende elektronica. Soms worden die voortkabbelende muzieklandschapjes dankbaar doorkliefd met een stevige gitaar. De hysterie van Ono’s vroege werk is ver te zoeken op dit album met veel repeterende, spirituele en naïef poëtische zinnen en woordloze zang. Muziek die, zelfs voor een Beatles-fan, onschuldig aandoet. (MR)