Hendrik Andriessen (1892-1981) maakte vooral naam als voortreffelijk organist en docent, als symfonicus en belangrijk vernieuwer van de katholieke liturgische muziek. Zijn kamermuziek heeft het daartegen altijd afgelegd. Ten onrechte, zo meent het Amsterdam Bridge Ensemble, hier bestaande uit topmusici als Jacobien Rozemond (viool), Doris Hochscheid (cello) en pianist Frans van Ruth. Met dit album springt het ensemble op de bres voor Andriessens nauwelijks uitgevoerde kamermuziek, dat net als de rest van zijn oeuvre is gestoeld op de Franse muziek. Lijnen zoals uitgezet door Franck, Roussel en Debussy worden door Andriessen zorgvuldig doorgetrokken en uitgewerkt tot een persoonlijke stijl. De complexe, maar expressieve Cellosonate (1926) oriënteert zich nog op Franck en Roussel. De korte Vioolsonate daarentegen draagt een haast sonatine-achtig karakter, waarin Andriessen experimenteert met bitonaliteit à la Willem Pijper. Dit wordt verder voortgezet in de Inventionen Voor Viool En Cello (1937) en het Pianotrio (1939). Stuk voor stuk gerijpte composities die net als zijn andere werk helaas steeds minder te horen zijn. ‘Nog even, en we herinneren ons Hendrik Andriessen alleen nog maar als de vader van Louis’, verzuchtte een muziekjournalist al eens. Hopelijk zal dat dankzij dit album nog even duren. (JWvR)