‘The bubble-gum pop era is gone. I think people want substance.’ Wijze woorden van Professor Green, het pseudoniem van de Britse rapper Stephen Manderson die in 2010 doorbrak in Engeland met de singles I Need You Tonight en Just Be Good To Green. Manderson lijkt prima te begrijpen dat authenticiteit erg belangrijk is binnen de popmuziek. Zijn levensverhaal is er een uit het boekje en bevat de gebruikelijke elementen ‘slechte jeugd’, ‘onafgemaakte opleiding’ en ‘criminaliteit’. Gelukkig was daar de muziek die Manderson redde van een vroege dood, al werd de Londenaar nog ten tijde van de opnames van zijn debuut in zijn nek gestoken met een gebroken fles. Manderson put in zijn gedreven raps hevig uit dit roemruchte verleden. Tekstueel is er daarom geen vuiltje aan de lucht op dit album, al is de muziek veel minder verheffend. De meeste producties zitten technisch goed in elkaar, maar zijn niet wereldschokkend. De eerder genoemde hits maken zelfs goedkoop gebruik van de hooks uit eerdere succesnummers van respectievelijk INXS en The S.O.S. Band. Hierdoor heeft Alive Till I’m Dead toch minder substantie dan de uitspraken van Professor Green doen vermoeden. (JE)