Buiten de geëffende paden van een major label en dito promotiecampagnes, wist Ulrich Schnauss langzaam maar zeker een groeiend aantal luisteraars aan zich te binden. Gewoon via de ouderwetse maar bijzonder effectieve methode van mond-tot-mondreclame. Berlijner Schnauss tracht in zijn muziek de barrière tussen indierock en electronica te slechten. Dat doet hij niet door rockriffs aan stampende beats te koppelen. Eerder probeert Schnauss de etherische en uitgesponnen uiteinden van beide genres met elkaar te verbinden. ‘Leftfield electronica’ gaat dus hand in hand met dromerige indiepop. Schnauss trekt de muzikale lijn door van de vorige twee albums en ziet Goodbye dan ook als het laatste deel van een trilogie. Er zijn raakpunten met Depeche Mode, maar ook met My Bloody Valentine of Air. Het zijn interessante referenties die ook door Schnauss zelf op zijn website worden aangehaald. Ze kunnen alleen niet verhullen dat Goodbye, ondanks de warme deken van geluid, compositorisch wat flets aandoet. Een prima moment voor hem om weer eens iets nieuws te proberen. (PdK)