Bij zijn dood in 1971 liet Stravinski rudimentair materiaal na voor nog te voltooien orkestwerk. Om het materiaal alsnog tot klinken te kunnen brengen zocht Stravinski’s assistent Robert Craft naar een componist met voldoende affiniteit voor de Stravinski’s late seriële stijl. Uiteindelijk werd de eveneens in New York woonachtige Charles Wuorinen waardig bevonden om bij Robert Craft en weduwe Vera Stravinski te komen eten, teneinde de zaak te bespreken. Een dag na het copieuze en rijkelijk besprenkelde maal ontving Wuorinen de schetsen. Na drie weken van ijverige en geïnspireerde arbeid voltooide hij A Reliquary for Igor Stravinski (gegevens ontleend aan DGG 447 068-2, die de eerste release van de onderhavige opname bevat). Het stuk klinkt, niet toevalligerwijs, als het product van twee persoonlijkheden, vergelijkbaar met A.I. van Kubrick/Spielberg. De schrille fluiten waarmee A Reliquary opent, roept herinnering op aan Stravinski’s tv-productie The Flood, terwijl de akkoorden van het Lament een echo vormen van de doodsklokken aan het einde van Stravinski’s Requiem Canticles. De vioolsolo van het Lament draagt echter onmiskenbaar de signatuur van Wuorinen. Deze heruitgave, nu op het eigen label va de London Sinfonietta, bevat tevens Cyclops 2000, dat geschreven werd in opdracht van Risk Publications (Risk Waters Group). (HJ)