The Long Way Back, het debuut van het Amsterdamse Moss uit 2007, was een typische Excelsior-release met lieve, door de sixties geïnspireerde indiepop. De erfenis van Daryl-Ann, het vlaggenschip van het label dat in 2004 uit elkaar ging, leek bij de band rond zanger en songschrijver Marien Dorleijn in goede handen. De vraag bleef of de band ook een herkenbaar Moss-geluid zou kunnen ontwikkelen. Met Never Be Scared/Don’t Be A Hero is daarvoor een belangrijke stap gezet. De kracht van Moss blijft de ambachtelijke insteek: bondige liedjes, verzorgde bandarrangementen en een toonvaste zanger met een prettige stem. Af en toe wordt er voorzichtig geëxperimenteerd met psychedelische klanken, iets wat best wat verder doorgezet zou mogen worden. Tegen het einde van de plaat, zoals in het U2-achtige The Brick Moon, durft Moss wel uit te pakken en ontstaat er spannende dynamiek. En zo is er, zonder dat er sprake is van een schokkende koerswijziging, sprake van vooruitgang: Moss klinkt hechter, zelfverzekerder, steviger en meer… Moss. (MS)