In hoeverre moeten wij opgewonden raken van Phil Collins die een riedel populaire Motown hits vertolkt? Voordat wij deze vraag beantwoorden dient eerst te worden vastgesteld dat Collins, getuige zijn 1982 versie van You Can’t Hurry Love van Diana Ross & The Supremes, zich al sinds jaar en dag mag scharen in het enorme leger van trouwe Motown-fans. Verder is hij de enige van een gigantische hoeveelheid artiesten die indertijd The Funk Brothers, de muzikanten achter de enorme hitschatkist van Motown, daadwerkelijk respect betuigde door hen opnieuw aan werk te helpen. Het repertoire wordt geheel trouw aan de originele versie gespeeld door een overtuigende band die klinkt alsof dit hun dagelijkse taak is. Het enige minpuntje is Collins zelf die eruit ziet als een geconstipeerde boekhouder die tijdens een bedrijfsuitje de karaoke-machine heeft ontdekt. Zijn schelle stem haalt het niet bij de warme, diepe soulvocalen van de originelen. Als extra’s vallen opnames van de repetitie en een interview met Collins te bewonderen. (AD)