Met een aantal ep’s wist de Texaanse groep Voxtrot al een flinke buzz te creëren in de alternatieve popwereld, alvorens te debuteren met dit naamloze debuut. De verbastering van het woord foxtrot lijkt vooral betrekking te hebben op de klassieke Vox gitaarversterkers waar The Beatles ooit op speelden want Voxtrot lijkt met haar sprankelende indiepop vooral op zoek te zijn naar klassieke liedjes met pakkende refreinen. Een geluid waar toch vooral de Britten (voorgegaan door de fab four) patent op hebben. Zanger Ramesh Srivastava heeft een licht en melodieus stemgeluid wat, gelijk Paul McCartney, meteen prettig in het gehoor ligt. Maar naarmate het album vordert begint hij vooral eenvormig te klinken in het zoveelste sprankelende deuntje. Waar de groep op de ep’s nog enigszins rauw klonk domineren nu vooral strijkers en keyboards het geluid. Er staan beslist memorabele nummers op dit debuut op volle lengte, maar als geheel doet het iets te avontuurloos aan. Misschien zijn ep’s, met niet meer dan vier nummers gewoon een beter medium voor Voxtrot. (MR)