Hij was misschien wel een beetje vergeten, de als een jonge Elvis ogende Chris Isaak die kon snikken als Roy Orbison. Toch hoef je alleen maar de titel Wicked Game te noemen om deze tranentrekker onmiddellijk weer te kunnen herroepen. Een nummer dat ook representatief is voor de albums vol melancholieke country, rock ‘n’ roll en pop die hij vanaf de vroege jaren tachtig uitbracht. Op Mr. Lucky, zijn eerste album sinds zeven jaar, keren ook de fatale Jezebels terug die de immer gekwelde Isaak het leven nog steeds onmogelijk blijken te maken. Er is wat dat betreft niets veranderd met titels als Cheater’s Town en You Don’t Cry Like I Do. Het laatste nummer zou zelfs moeiteloos kunnen komen uit zijn hoogtijdagen. In het minstens zo gekwelde Breaking Apart volgt zangeres Trisha Yearwood hem passend. Maar in de loop van het album blijkt de titel niet geheel ironisch bedoeld. Best I Ever Had en het door een swingende big band begeleide Big Wide World laten Isaak zowaar van een meer opgeruimde kant horen. Jammer genoeg zijn het niet de sterkste nummers van dit album dat onbedoeld vooral nostalgie oproept. (MR)