Niets nieuws onder de zon op deze plaat. En dat is goed nieuws voor de fans van bluesgitarist Ronnie Earl. Want het blijft een genot om de man uit New York aan het werk te horen op zijn Fender Stratocaster. Zijn kwaliteit is niet het verkennen van nieuwe muzikale wegen; de marges van het genre liggen immers sinds jaar en dag vast. Wel blijkt het in de blues nog steeds mogelijk om een persoonlijke, herkenbare toon te vinden op de gitaar. En dat doet Earl, ondanks duidelijke invloeden van de grote blues(rock)gitaristen vóór hem. In het rijtje geijkte namen uit de bluescanon mag Telecaster-legende Roy Buchanan niet ontbreken, vooral in het vergelijkbare gebruik van de volumeknop op zijn gitaar. Net als deze legende schittert Earl vooral in de instrumentals, wat navolging verdient door andere virtuoos spelende maar vaak matig zingende gitaristen. (MS)