In 1965 waren The Beatles mateloos populair, tot grote ergernis van Frank Sinatra. Die haatte rock-‘n-roll, en niet alleen maar omdat de jonge popsterren zich niet als heren wisten te kleden. Ook omdat hij er zelf ouwelijk tegen afstak. Maar Sinatra zou Sinatra niet zijn, als hij die zwakte juist wist om te vormen tot zijn kracht. ‘The Voice’ stond aan de vooravond van zijn vijftigste verjaardag. Hij had er al dertig tropenjaren in de muziekindustrie op zitten. Het was de hoogste tijd, dat die ervaring en wijsheid terug te horen waren in zijn muziek. Hij benaderde arrangeur Gordon Jenkins, en samen zochten zij naar songschrijvers die ‘mid-life tunes’ konden aanleveren. Dat lukte. De beschouwelijke teksten van dit album waren Sinatra op het tanige lijf geschreven. It Was A Very Good Year groeide zelfs uit tot één van zijn favoriete songs. En van zijn publiek, want Sinatra werd met September Of My Years weer warm onthaald. Daarmee beleefde de afgeschreven zanger een indrukwekkende doorstart. (PdK)