Op Peter Pears na heeft Britten waarschijnlijk voor niemand zo goed gecomponeerd als voor de Russische cellist Rostropovich. Aanleiding voor deze cellomuziek was een brief uit 1962, waarin Rostropovich zijn kwakkelende gezondheid onder de aandacht bracht: 'Beste Ben en Peter, als jullie mijn volledige herstel willen, dan vraag ik je naar de dokter te gaan wiens adres is: The Red House, Aldeburgh, Suffolk. Alleen hij kan mij weer tot leven brengen door het componeren van een briljant celloconcert.' Britten begreep de hint en ging aan het werk. Enige tijd later stuurde hij Rostropovich het eerste deel van een cellostuk. 'Zoals je kunt zien', zo schreef hij, 'wordt het een groot stuk, een symfonie als het ware.' Rostropovich reageerde enthousiast: volgens hem behoorde dit deel tot 'de top van alles wat voor cello is geschreven'. Ook Pieter Wispelwey is enthousiast over dit werk. Hij vergelijkt het voornoemde openingsdeel zelfs met de verschijning van een draak op een slagveld. Dat dit ietwat hermetische meesterwerk zich niettemin in de marge bevindt, blijkt wel uit het feit dat zelfs een veteraan als Wispelwey het pas laat aan zijn discografie heeft toegevoegd. Als toegift klinkt hier de fraaie Cello Suite no.1, dat eveneens zijn inspiratie vond in het geniale spel van Rostropovich. (HJ)