Volgens Diana Krall moeten we Quiet Nights zien als een liefdesbrief aan haar man in de vorm van een intiem romantisch album. Het is ‘zeer vrouwelijk, alsof je naast je geliefde in bed ligt en dit in zijn oor fluistert’. Dat bed staat op stevige poten, gevormd door haar begeleiders Anthony Wilson (gitaar), John Clayton (bas) en Jeff Hamilton (drums), uitgebreid met percussionist Paulinho DaCosta. Gezamenlijk produceren ze een Braziliaans getint matras van bossa nova’s en een zacht kussen van relaxte ballads. Voor het beddengoed werd superarrangeur Claus Ogerman weer even uit de linnenkast van zijn zelfgekozen retraite gehaald. Net als op Kralls succesalbum The Look Of Love zorgt hij voor een fraai en uiterst comfortabel dekentje van strijkers en fluit, hoorn en hobo. Uiteraard leent de wat hese en zwoele stem van Krall zich prima voor het romantische plan, en is het begrijpelijk - maar wel jammer - dat ze niet veel uit bed klimt om piano te spelen. Maar dan de woordjes die ze haar bedgenoot influistert! Niet bijster origineel, met titels als Where Or When, Walk On By en zelfs de zoveelste versie van The Girl From Ipanema. Zou manlief Elvis Costello daar nog opgewonden van raken? (HB)