De Duitse choreograaf en lerares Pina Bausch (1940-2009) heeft veel invloed gehad op de ontwikkeling van de moderne dans. Zij kwam uit de expressionistische school van Kurt Jooss, studeerde korte tijd in New York en kreeg in 1973 de artistieke leiding over het Tanztheater Wuppertal. De choreografieën van Bausch zijn nogal pessimistisch: na een reeks van teleurstellingen gaan de personages wanhopig ten onder. In haar psychologisch realisme ging Bausch uiteindelijk zo ver dat ze haar dansers liet lachen, kreunen en krijsen. Ze maakte ook steeds meer gebruik van natuurlijke bewegingen, wat haar de nodige kritiek opleverde. In Orpheus Und Eurydike (1975) is hier echter nog weinig van te merken. De vloeiende lyrische bewegingen van groepen dansers zijn een genot voor het oog. Het werk toont al wel haar interesse om verschillende theaterdisciplines te combineren, in dit geval opera en ballet. Orpheus Und Eurydike volgt vrij nauwgezet de Duitstalige versie van Glucks beroemde opera. De hoofdpersonages Orpheus, Eurydike en Amor worden door zowel een zanger als een danser vertolkt. Glucks ‘happy ending’ wordt vanzelfsprekend weggelaten door Bausch; het werk eindigt in wanhoop. (CP)