Als een van de weinige symfonische bands van de jaren zeventig wist Supertramp de overstap naar de popmarkt te maken. Breakfast In America (1978) was de plaat die de definitieve Amerikaanse doorbraak inluidde voor de Britse band die zich kort daarvoor om tourtechnische redenen in Californië had gevestigd. Vooral de spiritueel ingestelde Roger Hodgson voelde zich in het zonnige, vrijgevochten klimaat als een vis in het water en de hits vloeiden er uit zijn pen. Door de nieuwe popkoers, die grotendeels op zijn conto kon worden geschreven, groeide de verhouding met Rick Davies, de andere belangrijke songschrijver van de groep, scheef, wat de latere breuk in gang zette. Het grote publiek had daarvan nog niets in de gaten en bezorgde de band wereldwijd nummer-één-hits met The Logical Song, Goodbye Stranger en het titelnummer. De kenmerkende elektrische pianosound, de hoge stem van Hodgson en de saxofoon van John Helliwell stonden meer dan ooit in dienst van eenvoudige popliedjes, reden waarom de groep bij de serieuze rockliefhebber sindsdien op weinig waardering meer kon rekenen. Maar wat klinken juist die nummers dertig jaar na dato nog lekker, zeker in de opnieuw gemasterde versie van 2010. (MS)