Nederlandse jongerencentra onthalen hun artiesten te vaak met een pan lauwe macaroni of een plastic bak van de lokale afhaalchinees. Onno Smit weet wel dat artiesten beter spelen wanneer ze goed eten. Daarom nodigde de gitarist een aantal Nederlandse collega-muzikanten uit om samen met hem een plaatje in elkaar te knutselen. Als dank serveerde hij dan ’s avonds zeebaars met salsa verde of gegrilde kip met caponata. Alle recepten zijn terug te vinden in het boekje, dat er werkelijk fantastisch uitziet. Na het zien van die smakelijke verpakking valt Smit als muzikant een beetje tegen. Niet dat dit een slecht album is, maar Smits ongedwongen liedjes blijven amper hangen. De banjo en slidegitaar geven het album een ontspannen en rootsy sfeer mee. Jammer dat er dan in de stem van Smit een onmiskenbaar Nederlands accent doorklinkt. Beans & Fatback musiceert het hele album vriendelijk maar helaas ook wat voorspelbaar door. Daarmee valt dit album te vergelijken met een dis die er prachtig uitziet, maar die helaas wat belegen smaakt. (PdK)