Toen Mahler het orkestlied Das Himmlische Leben schrapte uit de Derde Symfonie, had hij meteen een plot voor zijn Vierde. Das Himmlischen Leben schildert een kinderlijk visioen op de hemel inclusief lekkernijen en allerlei heiligen die, onder het toeziend oog van St. Petrus, een rollenspel uitvoeren. Dat het allemaal niet zo eenduidig is, blijkt uit de tussenspelen voor het orkest, die de coupletten van het lied afwisselen: de agressieve ritornellen dreigen steeds roet in het eten te gooien en verstoren het vredige gezang. Ook in de delen die Mahler later voor dit slot plaatst om de symfonie te voltooien heeft deze ambiguïteit een plek. In het eerste deel wordt de Mozarteske sfeer wreed verstoord door een dodenmars. Het tweede deel, een scherzo, blijkt een dodendans en de vredige rust die deel drie uitstaalt is gebaseerd op een grafsteen. Valery Gergiev geeft deze schommelingen tussen frivool en ernstig beeldig weer met het London Symphony Orchestra. Sopraan Laura Claycombs interpretatie van Mahlers devies: Mit kindlich heiterem Ausdruck, durchaus ohne Parodie! is hartverwarmend. (RS)