Het nerveuze is er een beetje af op het tweede album van de Britse Infadels, dat in 2006 debuteerde met de typische punkfunkplaat We Are Not The Infadels, en met Love Like Semtex een geinige novelty hit scoorde. Toch was ook op dat redelijk stijlvaste debuut al een bereidheid waar te nemen om verder te kijken dan de waan van de dag. Dat de heren kenners van de popgeschiedenis zijn, bewezen ze daarnaast in de sets die ze met hun eigen dj-crew verzorgden. Die kennis verraadt zich ook in de ideeën op deze plaat. De accenten van de albumopener Circus Of The Mad bijvoorbeeld lijken rechtstreeks geleend van Radar Love van onze eigen Golden Earring, toch een niet voor de hand liggende inspiratiebron voor jonge Britse bands. En zo kun je ieder nummer je hoofd breken over waar je dat loopje of dat geluidje al eerder gehoord hebt. Een onmiskenbaar eigen Infadels geluid ontbreekt, maar een liedje als Free Things For Poor People doet wonderen voor het humeur. (MS)