Zowel op de hoes als in het boekje van de inlay is geen enkele foto van Gilberto Gil te vinden. Wellicht was de zanger het even zat om in het middelpunt van de belangstelling te staan. De afgelopen vier jaar werkte hij als cultuurminister. Begin 2008 kondigde president Lula aan dat ‘Gil ervoor koos om zich weer te richten op datgene waar zijn hart ligt’ ofwel het maken van muziek. Vanzelfsprekend was dat niet, want Gil had last van een poliep op zijn stemband waardoor hij een tijd lang niet kon zingen. Die gedwongen pauze verklaart wellicht het speelplezier dat Banda Larga Cordel kenmerkt. Gil toont zich een omnivoor die samen met zijn begeleidingsband als vanouds naar hartenlust dipt in een veelvoud van stijlen. Samba, bossa, reggae en zoete popballades komen allemaal langs. La Renaissance Africaine, een nummer dat Gil in Senegal schreef, valt op door zijn synthesizerbeat en tekst in het Frans. Het is een fraaie illustratie van de durf en het plezier dat Gil met Banda Larga Cordel weer heeft gevonden. (PdK)