Openingsnummer Thieves In The Night bewijst het meteen: wat is het toch fijn dat er bands als Hot Chip zijn. Op een bedje van pruttelende synthesizers zingt Alexis Taylor een hemels refrein, dat de rest van de dag aan de binnenkant van je hoofd blijft plakken. Ja, goede liedjes schrijven kunnen ze nog steeds. One Life Stand lijkt geworteld in het synthipopgeluid van de jaren tachtig, maar Hot Chip is inventief genoeg om daar hun eigentijdse accenten aan toe te voegen. Brothers is een goed voorbeeld van zo’n intrigerend nummer. Naast een minimalistische beat van live-drums vallen de gesampelde vioolpartijen op. Slush, halverwege het album, is een buitenbeentje dat wel mooi de experimenteerdrift van Hot Chip illustreert: een pianoballade die opvalt door verschillende zangpartijen die in laagjes over elkaar heen zijn gelegd. Ongebruikelijk voor een elektronische artiest, maar Hot Chip rekt graag haar grenzen op. Goed dat ze dat doen. (PdK)