De Amerikaanse zanger, gitarist, toetsenist en componist Neal Morse verliet in 2002 de bekende progrockgroep Spock’s Beard (waar hij zelf ooit de oprichter van was) om volledig zijn kort daarvoor verworven christelijke geloof te kunnen belijden. Velen dachten dat hij daarmee verloren was voor de muziekwereld maar hij kwam al in 2003 ijzersterk voor de dag met het album Testimony. Prog en religie bijten elkaar niet, er lijkt (naast klassieke muziek) zelfs geen beter genre te bestaan om Bijbelse geloofsovertuigingen in al zijn bombast te verwoorden. Ook op Lifeline worden die belijdenissen uiterst complex en groots toongezet. Alleen al het intro van ongeveer vier en een halve minuut bevat meer tempowisselingen dan een gemiddelde rockband in zijn oeuvre heeft. Drummer Mike Portnoy (Dream Theater) heeft er geen moeite mee. Na dit titelstuk volgen een aantal meer voorspelbare nummers zoals het grimmige Leviathan en de wijdarms gezongen akoestische ballad God’s Love. Het zijn niet meer dan opmaten tot de bijna een half uur klokkende progsymfonie So Many Roads. Opnieuw een apostel Morse in al zijn glorie is wat Lifeline te bieden heeft. (MR)