Wie weet nog precies wat onder jazz moet worden verstaan? Neem José James. Hij heet een jazzzanger te zijn, maar zijn muziek kan door de diepe bassen en stevige hiphopbeats net zo goed voor neo soul á la D’Angelo doorgaan. Crossover-potentie noemen we dat en de zanger uit Minneapolis barst ervan. Naar voren geschoven door de Britse jazzdancegoeroe Gilles Peterson, werd James met zijn debuutalbum The Dreamer (2008) de lieveling van menig hippe clubbezoeker. De opvolger Blackmagic gaat door op dezelfde weg, en soms zelfs een stapje verder, zoals in de opwindende dubsteptrack Warrior. Zeker de eerste helft van de plaat klinkt ronduit modern en beweegt zich in zwoele groovy sferen, waarbij de grens tussen soul, hiphop en jazz nauwelijks meer te trekken is. Naar gelang de plaat vordert gebeurt er meer in melodisch en harmonisch opzicht. Toch nog echte jazz, dus. (MS)