Simon Rattle lijkt eerder een man van directe emoties en theater te zijn dan van complexe contrapuntische gelaagdheden. Net als bij diens vorige opname van Mahlers Negende – toen met de Wiener Philharmoniker – klinkt ook hier het Rondo Burleske aanvankelijk eerder als een academische orgelfuga dan als een echte burleske. Totdat de Lehár-achtige gestes voorbij komen; juist op deze nieuwe opname klinken ze heel plagerig en sardonisch. Het geluid van de Berliner Philharmoniker is ook wat scherper en presenter dan op de oude opname. ‘The strings sound gorgeous, of course, yet there’s grit as well as radiance in their tone’, aldus de Gramophone (Editor’s Choice, maart 2008) over het indrukwekkend gespeelde Adagio. (HJ)