Wat Astor Piazzolla deed voor de Argentijnse tango, deed de Franse accordeonist Richard Galliano voor de musette, de Franse ballroom dansmuziek uit het begin van de twintigste eeuw. Galliano zorgde voor een opleving van dit doodgebloede genre en integreerde er improvisatie in, zoals hij dit geleerd had vanuit de Amerikaanse jazz, zijn jeugdliefde. Het bestaan als jazzaccordeonist bleek niet de meest eenvoudige manier om het brood op de plank te krijgen, maar gelukkig werd hij in 1973 aangesteld als dirigent, arrangeur en componist van het orkest van Claude Nougaro. Tot 1976 speelde hij met grootheden als Chet Baker, Joe Zawinul, en Toots Thielemans. Daarna nam zijn missie om de musette nieuw leven in te blazen al zijn tijd in beslag. Met vijf composities van Astor Piazolla mag L'Hymne A L'Amour gezien worden als een eerbetoon aan deze grootmeester der tangomuziek. Een opvallende gastrol is weggelegd voor Gary Burton wiens heldere vibrafoongeluid een prachtige eenheid vormt met Galliano's melancholieke accordeon. (AD)